تفاوت سرمایه گذاری خطر پذیر (VC) و سرمایه گذاری خطر پذیر شرکتی (CVC)
سرمایه گذاران خطر پذیر شرکتی نیز اهدافی مشابه VCها را دنبال می‌کنند؛ با این تفاوت که برای آن‌ها اهداف استراتژیک بلندمدت اهمیت بیشتری دارد. سرمایه گذاری خطر پذیر شرکتی به طور معمول از سرمایه گذاری خطر پذیر بلندمدت‌تر است. سرمایه گذاری خطرپذیر (vc) معمولاً طی 5 الی 7 سال اقدام به خروج از قرارداد می‌کنند اما CVCها ممکن است برای سال‌های بیشتری با شرکت‌های پورتفولیو خود شراکت استراتژیک برقرار کنند.
افق دید بلندمدت فرایند سرمایه گذاری را تحت تأثیر قرار می‌دهد زیرا شرکت‌های CVC به جای آن که در پی بازگشت سریع سرمایه خود باشند، اغلب به دنبال شراکت با استارتاپ‌هایی هستند که قابلیت تبدیل به شرکای طولانی‌مدت دارند.
به‌خلاف سرمایه گذاران خطر پذیر سنتی، شرکت‌های CVC معمولاً در استارتاپ‌هایی سرمایه گذاری می‌کنند که با اصول استراتژیک شرکت مادر خود همسو باشند. این شرکت‌ها از منابع مالی و تخصصی شرکت اصلی بهره‌مند هستند و می‌توانند آن‌ها را با شرکت‌های پورتفولیو خود به اشتراک بگذارند.
درواقع شرکت‌های CVC پیش از سرمایه گذاری در یک استارتاپ، قابلیت آن در استفاده از منابع مادی و معنوی شرکت اصلی را برآورد می‌کنند. اطمینان از تناسب نحوه تولید کالا یا خدمات، قابلیت یکپارچه‌سازی فناوری‌ها و بازار هدف با شرکت مادر اهمیت زیادی دارد.
سازمان اصلی به دنبال موفقیت شرکت‌های پورتفولیو خود است. به همین دلیل سرمایه گذاران CVC به ایفای نقش در ساختار مدیریتی استارتاپ‌ها و حتی کنترل عملیات روزمره آن‌ها توجه ویژه‌ای دارند. این نکته نیز در فرایند سرمایه گذاری تأثیرگذار است زیرا یک سرمایه گذار خطرپذیر شرکتی ترجیح می‌دهد نماینده‌ای در هیئت‌مدیره شرکت‌های سرمایه گذاری‌شده داشته باشد تا از همسویی عملکرد شرکت با شرکت اصلی اطمینان حاصل کند.
CVC ها در چه مرحله‌ای روی استارتاپ‌ها سرمایه گذاری می‌کنند؟
شرکت‌های سرمایه گذاری خطر پذیر شرکتی در مراحل مختلف رشد شرکت‌های استارتاپی سرمایه گذاری می‌کنند:
تأمین مالی مراحل اولیه: استارتاپ‌هایی که تازه مشغول به کار شده‌اند اما هنوز قادر به تولید یا ارائه خدمات در سطح تجاری نیستند، می‌توانند از منابع مالی CVCها برای توسعه حجم تولید یا بازاریابی استفاده کنند.
تأمین سرمایه مرحله بذر: استارتاپ‌هایی که برای تأمین هزینه‌های عملیاتی اولیه و جذب سرمایه‌گذار به بودجه اولیه احتیاج دارند. معمولاً در این مرحله سرمایه زیادی موردنیاز نیست و در ازای سهم معامله می‌شود. سرمایه گذاری در این مرحله ریسک بالایی برای سرمایه گذار دارد.
تأمین مالی توسعه: در این مرحله سرمایه شرکت‌هایی که در حال توسعه به بازارهای جدید، تولید محصولات جدید، توسعه فضای فیزیکی کار، بهبود محصول یا بازاریابی هستند تأمین می‌شود.
عرضه عمومی اولیه: اغلب CVCها در بلندمدت به دنبال رسیدن به این مرحله هستند. هنگامی که سهام یک شرکت استارتاپی در دسترس عموم قرار می‌گیرد، سرمایه گذار CVC می‌تواند سهام خود را به فروش برساند و سود قابل توجهی کسب کند.
ادغام و تملیک: شامل تأمین مالی موارد تملیک شونده توسط یک استارتاپ است که علاوه بر فراهم کردن یک کسب‌وکار جدید برای استارتاپ، برند جدیدی برای هردو شرکت به وجود می‌آید. درصورت تمایل یک سرمایه گذار جدید برای خریداری آن شرکت، سرمایه گذار CVC می‌تواند با فروش سهم خود درآمد کسب کند و ادغام با یک شرکت دیگر نیز می‌تواند برای استارتاپ و شرکت اصلی سودآور باشد.
به نقل از شنبه مگ
